Një ditë vere shkova në fshat,
se shumë kohë kisha pa vatë,
më kish marrë malli,
një mall i zjarrtë,
për malet, për kodrat,
për lisat e gjatë!
Për pyjet, luginat,
dhe shkëmbënjt e thatë,
për ujin e ftohët,
me ngjyrë të artë,
për lumin e përrënjtë,
rrepet, degë shtratë,
më kujtohet koha e fëmijëris,
lodrat, përrallat,
ndërmjet shoqërisë,
kur kullosim kecat,
rrëzës malit,
me lastarë shkoze e krekëzë,
e hundëkuq përrallit! 1)
Dhe u jepnim ujë
në burim të zallit,
atje pinin ujë
dhe mëngjet e sorkadhit, 2)
Mu kujtua koha,
kur bridhja me vrap,
pasë harabelavet,
që kapija me pllakë.
Me këmbët zbathurë,
mbushur plot me baltë,
herë, herë shtrihem qaj,
kur kujtoj fëmijërinë,
të gjitha ndër mend i mbaj,
më rreh zëmra me gulçimë,
kur kujtoj shtëpinë time,
rrëzë pyllit në lëndinë,
atje rreh zëmëra ime,
ku jam rrit’e ku kam lindë.
1) Lastari përrallit në prill-maj.
2)Fëmija i sorkadhes.
Hasan Kallarati
