Ka vite, i mungoj vendit tim,
flas gjuhë të huaj, më lodh shumë,
si të mbaj mes dhëmbëve një kontinent të tërë,
fjalët e gjuhës sime e çajnë përmes,
currila të ftohtë që ngjethin.
Nëpër ballë rrjedhin çurg dete të kripur,
nëpër sqetulla përplasen lumenj,
vendi im, më i rëndi,
m’i përthyen gjumin dhe shpirtin,
kam vënë kurriz.
Sa herë më vjen ta përplas,
por nuk di nga ta kap,
diku më dalin duart e tim ati,
shpatullat e dridhura të nënës sime,
flokët e verdhë të motrës së vdekur…
…e lë atje tek është,
zvarritem me peshën e rëndë në kurriz,
me gjumë e shpirt të përthyer.
10.05.2002
