Nuk kishte shpatë. Një pendë të vogël
dhe një dorë të vogël – trëndafil të bardhë,
dy bebëza prerë nga agimet mbi Frashër,
një zemër, që rrihte, Shqipëri, tik-tak.
Ndodhka që dhe me pendë të vrasësh shumë,
përshembull natën, përshembull urrejtjen
dhe të ndezësh një flakë të bukur, të bukur,
duke djegur nga malli dhe dashuria veten.
Dhe perëndisë t’i lutesh: Ma ruaj Shqipërinë,
gërmat t’i mbledhësh si dritën e syrit,
ju nuse, tok me gjirin, pak qumësht krenari
as i mëkoni të ardhmes që rritni.
Ndodhka një majë pendë të mbjellë gëzim
e populli të të quajë Naim.
1982
