Më ngjisin shkallët e një ëndrre,
errësira më zbret një qytet,
mbi flokët e vajzave
dritat zgjohen korale,
anës rrugëve këndojnë
makina të dashuruara,
dy pemë vogëlushe,
kukafshehtazi luajnë me mua,
shtëpia zgjat kryet,
përgjon hapat e kthimit tim
dhe turmën cigane
që ikën me erën,
njeriu i vogël
me ëndrrën e madhe në kurriz
ka humbur rrugët,
shtëpinë që përvëlonte mall,
përkëdheljen e dridhur të nënës,
lulen që çelte një herë të vetme,
dredhklën që përqafonte pikturat nëpër mure,
kokën e prerë të Barbit,
ariun lodër që u binte
papushim daulleve
dhe saksinë që vetëvritej
sa herë hidhej nga ballkoni.
Nga Andi Meçaj
