Nuk e di si erdha drejt teje
Drejt meje s’di si erdhe ti.
Veç di që erdha aty ku duhej
Aty ku duhej erdhe ti.
Si hesht kështu si zog i trembur
Kur gjoksin tim ti pranë e ndjen
Pulit qepallat, largon gjumin
Më fton të vij, pastaj më ndjek.
Nuk di ç’të bëj me ty përballë
Të puth në buzë, mezi më le
Unë ngrihem t’iki i mërzitur
Ti thua ulu, mos u ngre.
Nuk e kuptoj se ç’ngjet me ty
Me cep të syrit më heton
Dhe unë me zjarr të sulmoj gjirin,
Ti thua boll, dhe kaq mjafton.
Pastaj i heshtur rrëshqas shikimin
Poshtë gjoksit tënd, barrierë e brishtë
Ti e trembur kontrollon gjunjët
Nga ndonjë “sulm”i befasishëm.
Dhe unë e kuptoj fare mirë
Qëndrimn tënd dhe”po dhe “jo”
Dhe rri e hesht si qengj i butë
Që më në fund të thush “po”.
Petrit Qejvani,1989
