Kjo botë shëmtohet sa herë pasuria bëhet
qëllim në vetvete dhe e vret njerun.
Autori
Unë jam njeri i thjeshtë, i zakonshë
Dhe këndoj për vete, për njerëz si unë.
Por as shqisat, as shija s’më mungojnë
Për ta shijuar botën sa të mund.
Dhe s’ më vjen turp, as ligështohem
Që s’kam të madhe pasuri
As prona, as vila në hipotekë
As kasaforta me flori.
Unë kam moralin ar mbi ar
Para tij shkëlqimi i arit zbehet
Dhe s’ka tiran e demagog
Që të më bëjë prapa të kthehem.
Dhe s’kam nevojë të kem sejmenë
Dhe oborrtarë plot intriga
Ku damat lyer e përlyer
Ngjajnë të gjitha mu si shtriga.
Unë jam i ndershëm, ndaj dhe i pasur
Dhe mbret e bos s’më hyn në sy,
Se kurthe, servilë e prapaskena
I mbyt me një det me dashuri.
Dhe nuk shoh ëndrra me euro,
As me çeqe a me trafik.
Më mjaftojnë zemrat e miqve,
Që vlejnë më shumë se një çiflig.
Paçka se miqtë i kam të thjeshtë
Por shumë të pasur shpirtërisht,
Që kurrë s’më deshën për interes
Që kurrë s’më shitën tinëzisht.
-2.-
Unë asnjëherë nuk u përkula
Para zyrtarit ordiner.
S’u bëra qejfin asnjëherë
Dhe në s’më deshën, s’kam qeder.
Për mua është e rëndësishme
Në këtë botë të jesh njeri,
Paçka që s’ke një mal me pare
Paçka që s’je në qeveri.
Për mua bota s’është paraja
Dhe shpirti s’është një kartmonedhë
Dhe dashuria njerëzore
Nuk është një mall në treg i blerë.
Se dashuria njerëzore
Me dashuri fitohet, po.
Dhe prostituta për ca pare
Trupin ta jep, por shpirtin jo.
Me pare mund të blesh ç’të duash
Vetura, rroba, vila, plazhe,
Po kurrë dashurinë e madhe,
Që s’blihet, veç vetëm falet.
Po vlerat di t’i respektoj mirë
Të kujtdo qofshin: mik, armik.
Përulem para gjerave të shenjta
Pa hezitim, me gjest fisnik.
E di që shumëkush do qeshë
Për çka them unë, për çka rrëfej,
Por jam i qetë dhe kaq i paqmë,
Sa në Parajsë veten e gjej.
E di që në kohën e sotme
Asnjë dysh s’vlen ndershmëria,
Po bëj një gjumë kaq të qetë,
Sa ma ka zili dhe perëndia…
-3-
Sepse s’i bëra keq njeriu
As mashtrova, as urreva
Ndonse të ligjtë i përbuza
Dhe shpinë të drejtës s’ia ktheva.
Unë e urrej hipokrizinë
Fytyrat- maska i urrej
Buzëqeshjen finoke pas shpine,
Shkejen e syrit dhe… ok.
S’e kam zili unë babëzinë
Gobsekët e rinj që s’i zë gjumi,
Që përfitojnë nga trafiqet,
Që pasurohen nga zullumi.
Që shesin me zarfa vende pune,
Që me tendera vënë miliona,
Që ngrenë vila mbi varfërinë,
Që zotërojnë gjithandej prona.
Që e shqyen copë Shqipërinë
Kush të marrë llokmën më të madhe
Dhe mbajnë fjalime mallëngjyese
Për dashurinë atdhetare!..
Këto s’i them se s’jam i pasur
Dhe respektoj në maksimum
Atë që fitohet me djersë
Atë që fitohet me mund.
Dhe himn i ngre punës së ndershme.
Mendjes së ndritur himn i ngre.
Por në piedestal, mbi të gjitha,
Ndershmërinë statujë e ve.
Petrit Qejvani, 2004-2008