Ndjej dikë që më flet,
diçka ndjej të më prekë.
Gjymtyrë prindërish mos janë,
që dalin nga nëntoka,
merakosur për ne?
Sa mjegulla çahet,
vetëtima bëhet udhë,
gjymtyrët e dashura futen prap ndën dhé.
1979
Next Post
TE KY RRAP I MADH, POEZI
Sht Maj 26 , 2012
Te ky rrap i madh thellë është futur dhe jeta dhe vdekja, dhe kënga dhe lufta. Pemë degëgjera, zemërgjera pemë, ç’u bë Hajredini? Nën rrap ç’e prenë! Jeta jonë fort, në brigje lumenjsh, u shtrëngua, ja, dhe kur brigjet shternin, mbi lumenj prej gjaku lulëzonte rrapi. Trembëdhjetë bilbila ishin edhe mbenë, lule e bukurisë, ç’u bënë bilbilenjtë? Gjethet nëpër vjeshtë tutje i hedh era dhe me dhimbje […]
