Sot s’më hahet,
nga ballkoni përtej
del ngopja,
i kalon të 100 kilet,
më përshëndet
me një lëkundje dore
që i ngjan lavjerësit.
Në tavolinë pjatat flenë
me ca gërhima që s’durohen,
pas pak vjen vetmia
me pëllumbat e saj,
ma përlan
sofrën time besditëse,
mërzitem dhe bëj gati
aeroplanin lodër,
fluturojmë ngadalë
çati më çati,
ballkon më ballkon,
derisa ulemi në dorën e vajzës
që fillon të qeshë.
Nga Andi Meçaj
