TI MË THE

 

 

Ti më the rastësisht, fare pa kuptim

Se një të vdekure s’ke ç’i bën

Unë s’e kuptova pse ishte fjala dhe thashë:

Kjo vajzë-grua ka luajtur mendsh.

Ku ta dija se ty diçka të shqetësonte

Në gji, në pjesën më të bukur për një femër

Dhe, kur në sytë e tu lotët veshën beben,

Një thikë e mprehtë më theri në zemër.

Si mundet vërtet të ishte ashtu?!

Unë këtë kurrë s’do ta besoja

Kaq thjesht të ikje nga bota ti,

Ti, që çmendurisht të dashuroja?

Si mund të ikje  kaq pa pritur

Ti, e bukur si Borëbardha e përrallës

Kaq i papërgjegjshëm të ishte vallë zoti,

Sa të merrte ty-yll bukurie të rrallë?!

Dhe supelëshuar thosha: zoti qenka çmendur

Që kërkon të marrë një yll, një shpirt

Ai, më në fund, i bindur nga hiret e tua

E urdhëroi vdekjen të tërhiqej.


Petrit Qejvani,2000