AHENG NË PËRGJUMJE, POEZI

Andi Meçaj

(Vlorës në fundjavë vere)

Qyteti fle, nuk flenë llozhrambledhësit,

me fshesa të mëdha fshijnë maskat,

hedhur, bishta cigaresh në trotuare,

dasmat shurdhojnë gjumin,

imagjinatën e ftojnë në tryezë.

Bosh qyteti, sa bosh në këtë orë?!

Vetëm hijet e banokan këtë qytet?

Disa thonë, e kanë fajin dasmat,

disa, deti me lokalet dhe diskot argëtuese.

Mua më duket sikur qyteti s’fle,

bëhet dhëndër për të satën herë

dhe kërcen i dehur buzë detit.

2010

Nga Andi Meçaj

Next Post

NË KLUBIN E TOPANASË, POEZI

Die Qer 17 , 2012
Këtu pihet, Kasua e ka mjekrën prift, prift nuk është, as shkrimtar, si shkrimtar të rrëfen për Disenë, që dikur… “Dikur, prej kohërash që s’mbahen mendtë paska zbarkuar në fshatin tonë buzë detit, aty qenka martuar me një perí.., Lenie, Lenie ia thoshin emrin…!”, thotë, duke pirë rakinë e holluar […]
Andi Meçaj