Një grua lëkundet në rrugën e pafundme
Gruaja mban në buzë
Puthjen e hidhur të atij, që e la.
Tani ajo është vet e dytë
Gjurmët e saj në rrugë
Janë dyfish të mëdha.
Gruaja nxiton midis kalimtarëve
Mbi vetminë e saj rëndon ai që iku (jo që vdiq)
Dhe të rëndon shumë
Barra e atij që të njihte dhe s’të njeh
E atij që të donte dhe s’të do
Që hoqi galloshet tërë baltë të mendimeve të tij
Dhe i shkundi në zemrën e një vajze të re
E cila, ndonëse e ka të pastër zemrën e saj,
S’e fshin dot gjurmën e kujtimit të hidhur,
Ashtu si bora e virgjër gjurmët e kalimtarëve
Veçse kur shkrihet…
Petrit Qejvani,1970
