Ka ca kohë që më është prishur gjumi
Dhe kush ma prish, fatkeqsisht e di.
Ma prish ti, që rrugën humbe për te unë
Apo unë, që rrugën humba per tek ti?
Po unë vet nuk dija të të doja,
Ndonëse ti ishe gati gjithçka të ma falje…
Dhe prisje mua që të veproja…
Kurse unë u drojta nga vlera e thesarit…
Vet jam fajtor që nuk të dashurova,
Që me ty dhe veten luajta pa dashur, pa kuptim
Tani në ëndrra ti më shfaqesh dëndur ,
Sa gjumi më është kthyer në një ankth pa mbarim.
Çdo ëndërr që shoh ka fytyrën tënde
Çuditërisht të qeshur , që gjithnjë më fton të vij
Kurse unë, i mbytur në djersë, shpejtoj hapat,
Por ty asnjëherë, kurrë s’të arrij.
Dhe drita e mëngjesit më bën të ndërgjegjshëm
Si një kirurg më pret në zemër, në shpirt
Në të vërtetë unë e meritoj dënimin
Dhe, për të qenë i sinqertë, e meritoj dyfish.
Petrit Qejvani
