Në këtë rrugë ka gjurmë hapash,
disa të vogla, të mëdha,
disa gjysma, të reja disa.
Po t’i ndjekësh do të të shpien te shtëpia
e braktisur në fund të rrugicës.
Do të hapësh derën, ose do të hysh me një
të shtyrë brenda, është e kalbur si kujtimet.
Do të të mbysë kolla nga pluhuri i harresës,
mos u shqetëso nuk je i sëmurë, mikrobet
i varrosën bashkë me njerëzit.
Do të shohësh copëza qelqesh dhe dritare
të shkatërruara nga koha, dikur frynte
dhe i përplaste ato. Do të shohësh
tavolinën këmbëthyer, ndoshta
nga pesha e pjatave ndër vite,
kolltukët e shqyer nga mola,
dërrasat e dyshemesë të shkulura
dhe tavanin e ciflosur nga lagështira.
Vazhdo nëpër kuzhinë, pas saj ndodhet
dhoma e gjumit, atje do të shohësh
shtratin e madh, tashmë
përtokë, të gjunjëzuar,
dikur ky oaz dashurie, falte lumturi.
Do të shohësh mure të bardhë,
korniza të çrregullta që ekspozojnë fotografi
të zbehta çastesh, dikur kanë qenë frymë brenda
rrobave dhe shpirtrave të tyre.
Ec dhe do të shohësh gjurmë, tinguj, tik-tak-un
e orës varur në komodinën e vjetër, dollapin
e teshave, me kostumet dhe fustanet e çngjyrosura,
dikur shkëlqenin më shumë se dielli.
Vazhdo të haposh, të lësh gjurmë
në historinë e braktisjes, dikur,
ndoshta dikur edhe ty do të të vizitojë dikush.
Nga Andi Meçaj
