KOHA QË NUK VJEN

 

 

 

Është koha që ikën

Është tik-taku i akrepave të sahatit

Që rendin pa ndalim

Është pamundësia për të qenë

Ai , Ajo, që ishe një çast më parë

Është imazhi i hirtë prej shkume

I fytyrës së nënës së ikur

Me buzëqeshjen e ngrirë në cep të buzës

Duke ujitur lulet në oborrin e parajsës

Është ulërima e mbytur e rinisë

7që humbi neper vite

Është trëndafili i tharë i dashurisë

Është dita parahistorike kur u njohëm ne të dy

Është fotografia jonë

Që na sheh e pikëlluar nga korniza

Është jehona e shuar e hapave të hedhur

Është pika e ujit

Që me këmbëngulje indiferente çan gurin

Është gjithçka. që ikën pa mbarim

 

Është arkeologjia e jetës sonë

Që plotësohet çdo ditë

pa kthim.

 

 

Petrit Qejvani