Ku janë shokët mi,
shokët e fëmijërisë,
që kish aqë dashuri,
të fisit e gjitonisë,
kanë ikur e më s’janë,
dhe mua pasë më lanë,
gjith ata djem si luanë,
disa buq, disa çobanë?
Hajmedet moj djalëri,
që me hidhërim vajton,
bashkëkohësit e mi,
qan me lot kur i kujton!
Sa e dhëmpshur, sa e dashur,
është jeta foshnjërore,
shok e shoqe kur kujton,
atë jetë përrallore!
Hasan Kallarati
