Ti je mungesa ime më e madhe
Që u jep frymën dhe fytyrën ditëve të mia
Jam katër stinë larg teje
Dhe kambana e kujtimeve
Godet trishtueshëm mbi gjuhëzën memece
Që lëshon tinguj të përvajshëm
Në këtë stinë të vërshimeve të ujta të kujtesës
Si të të arrij
Që të gjej veten?
Më duhet të bëhem lumë dalur shtratit
Që të prek bregun tjetër
Ku je ti
E shndrruar në mjegull.
