NJË COPËZ RRUGË DREJT DIELLIT, POEZI

Andi Meçaj

Ndërsa iknim

tek një qiell i njohur,

për një tjetër shtëpi,

të rigjetur pas 16 vitesh,

për një tjetër frymëmarrje,

ndoshta më të lirshme,

për një tjetër qytet,

tashmë më të rritur,

me faqet dhe ballin tërë blozë,

për një tjetër lloj bisedimi

me sendet,

lulet e kafshët,

me njerëzit e njohur

që kanë ndryshuar pamjen,

(ndoshta jo zemrën),

e hapëm edhe një herë atë derë

që na shpie në vende

e botëra të shkelura,

ku herë duke vrapuar,

zvarritur,

qeshur apo qarë,

kemi përshkuar

një copëz rrugë

drejt diellit.

2010

Nga Andi Meçaj

Next Post

PUSHIME NË ATDHE, POEZI

Die Qer 17 , 2012
“Këtu ka mbaruar çdo gjë!, më thotë sivjet Tiku.” “Këtu ka mbaruar çdo gjë!, më tha vjet Tiku.” “Këtu ka mbaruar çdo gjë!, më thoshte parvjet Tiku.”   Këtë më thotë gjithmonë Tiku shoku im i fëmijërisë dhe i rinisë së hershme, Vjen çdo vit disa javë në atdhe për […]
Andi Meçaj