Këtu te ky shesh rrinte Zeusi,
biri i Kronosit dhe i Reas. Kur lindi,
Kronosi, babai, deshi ta gëlltiste,
por nëna, Rea, i dha një gur… dhe shpëtoi Zeusi
pa të s’do të kishte Olimp.
Këto do t’i mësosh rrugës së gjatë,
mes shkurreve e rrapeve që të çojnë atje.
Rrugës nuk ka perëndesha Hera, Athina, Afrodhiti
ndanë fshatrave të ftojnë në bujtina
me mish keci e recinë të bardhë.
Por nuk do të lodhesh, Olimpi është atje,
kanë mbetur ende mermerë të thyer,
kolona tërë myshk flasin po t’i kuptosh,
e ti nuk vete për ato, tjetër Olimp kërkon.
Kur të arrish, ke mbetur me një këpucë,
rrobat janë ndotur, kundërmojnë nga era,
rreth e rrotull kërkon –
zhgënjimi nuk të tremb,
ke arritur diku, që dikur qe Olimp.
Të duken të shenjta gjethet e pemëve,
bari, ndonjë hardhuckë e harruar,
asgjë nuk të kujton kohën e titanëve…
…po Olimpi është aty. Ti e arrite Olimpin tënd
tani s’të vjen ta zbresësh,
e mbush vetë si të duash
me perëndi e perëndesha.
Nga çanta e vogël nxjerr sandviçin
dhe i fton në gosti.
Qenka e lodhshme të arrish në Olimp
edhe kur s’është atje Zeusi.
01.02.2000
