Këneta fle, ka dymijë vjet,
në gji të saj fle një qytet.
Në gjumë dhe statujat janë,
baltë e kallama mbi to ranë.
E shpuar koha me shigjeta,
në zë bretkose e mbytur jeta.
Gjëmon nën dallgë historia,
ku dashuria! Ku tragjedia!
Mbi gjethe reje, lule e artë,
një diell çel, një hënë hap.
Këtu jam unë, sa shekuj s’di,
njeri unë jam, s’jam perëndi.
Prita hordhi, prita shigjeta,
ndukur e puthur vdekja dhe jeta.
Në këngë zogu, në një dafinë,
çelej liria me plagë në brinjë.
Këneta fle, ka dymijë vjet,
në gjoksin tim fle një qytet.
1986
*botohet siç ka qenë
