PLAKU LODËR, POEZI

Andi Meçaj

Çapon, godet bastunin

në rrugën drejt kishës,

troket orët e tij të mbetura,

asfaltin e zi që hap derën,

nga del e bukura e dheut

shndërruar në flutur,

krahët e ylbertë përplas,

në flokët e tij shekullorë vendos,

të jetojë dhe të vdesë.

Dora kurdis zemrekun,

ecën dy hapa, ndalon,

rikurdiset, vazhdon.

Nga qoshja del fëmija kaçurrel,

me sytë e dielltë,

duke bërtitur, duke ulëritur

nga gëzimi për plakun lodër,

për këtë gjigand të rrudhur,

me tesha të ngrëna kohëve,

me këtë bastun që ka hedhur

rrënjë në shpirt.

Kujdes biri im,

ka nevojë për shumë dashuri

dhe pak kurdisje.