Poezi nga Selam Jonuzaj

Kallarat legjendë trimërie

 

Kallarat legjendë trimërie,

Trima kanë lindur nga ti,

Dijetarë të gjuhës shqipe,

Gjurmë ke lënë në histori.

 

Historia jote e lashtë

Është vetë një mrekulli.

Me çdo të huaj luftove

Për vatan e Shqipëri.

 

Në Kunjovë rrënjët i ke,

Në Bogonicë erdhe ti,

Fshatin prapë aty ndërtove,

Dy-tre kate çdo shtëpi

 

Me rrugica dhe sokaqe

Uniformë planimetri,

Dritë e hije rrezatoje

Nën Bogonicën ti.

 

Arkitekturë e lashtë

Sot të jep një nostalgji,

Po ta shikosh me vëmendje,

Dëfton kulturë e dituri.

 

Nga greku ti u sulmove,

Sulmi i tij në befasi,

U dogje e u shkatërrove,

U bëre shkrumb e hi.

 

Greku shumë e pagoi,

Me andartë e ushtri,

Kur mendja s`ia mori

Të vritej komandant Cullaqi.

 

Kallarat legjendari,

Trim mbi trima qe ai,

Komandantin e qëlloi,

I dha plumbin në gji.

 

Ndaj dhe sot ne kujtojmë

Njëqind-vjetorin e zi.

Fshat i bukur, s`të harrojmë,

Të gjithë do vijnë këtu te ti.

 

Ktheu ti, o djalë i nënës,

Eja ti, o vajzë mali,

Të bekuar nipër e mbesa,

Ejani këtu te zalli.

 

Baballarët ju i keni

Të lindur nga vend stërralli,

Të kalitur në furtunë

Mos harroni ju vatanin.

 

Nëna sofrën e ka shtruar

Plot me mall e dashuri,

Djem e vajza të bekuar,

Nëna ju uron shumë mirësi.

 

Disa plagë Nëna ka marrë,

Disa zemra janë lënduar,

Djem e vajza na i ke marrë,

Ti, o zot i dëshiruar.

 

Yje ata qenë,

Yje do të mbeten,

Simbol të fshatit tonë,

Kujtimi i tyre s`do të tretet.

 

Yjet tanë të pashuar,

Nëna u shpreh ngushëllime,

Zëri i Nënës i bekuar,

Juve ju thotë shumë urime.

 

Selam JONUZAJ

 _____________________________________________________________________________

Amanetin s`e tret dheu

-Me rastin e 70-vjetorit të masakrës greke ndaj çamëve-

 

Çamëri e bukur

Me shumë lezete

Vendet që ke lënë

Amanetet s`treten.

 

Në nëntokën mëmë

Njerëzit keni lënë

Mbi varret e tyre

Greku shkel me këmbë.

 

Gjaku nën tokë

Zien si vullkan

Si heshta me gjëmë

Ai do të dalë.

 

Si shigjetë e kuqe

Për mbi hapësirë

Mbi tokat e tyre

Ai do shndërrojë.

 

Se atje kanë lindë

Shumë e shumë fëmijë

Kockat e të parëve

Atje, atje rrinë.

 

Në shekuj i linde

Në shekuj i rrite

Tokë e bukur çame

Toka çame mëmë.

 

Ti, o greku fqinjë

Që shumë gjak ti derdhe

Mbi martirët çamë

Mbi fëmijët e tyre.

 

Qau nëna për fëmijë

Qau motra për vëllanë

Qanë gjyshet dhe rënkuan

Amanet ato u lanë.

 

Nuk e harrojnë fëmijërinë

Gjaku i tyre u derdh lumë

Si kristal i kulluar

Gonxhet pa çelë u këpunë.

 

Të pafajshëm si gjithmonë

Ç`të keqe ata bënë

O katil e o mizor

I pabesë si gjithnjë.

 

Kur të huajt i pushtuan

Me çamët bashkë i luftuan

Me osmanë dhe gjermanë

Gjakun derdhë për vatanë.

 

Përse veten e vlerësove

Dhe të tjerët i mohove

Nga tokat e tyre i dëbove

Dhe çdo gjë ua sekuestrove.

 

Të bëjmë thirrje të pendohesh

Për gjithçka që ke bërë

Është tokë e stërgjyshllarëve

Çamët kanë lindur në të.

 

Është koha e reflektimit

Është koha e diskutimit

Ulu ti në tavolinë

Për gabimet që ke bërë.

 

Fjala jonë është e prerë

Për fajet që ti ke bërë

Tokën çame ku kanë lerë

Mos e mbaj peng ti atë.

 

Toka mëmë nuk sfidohet

Sado vite që të shkojnë

Dashuria më shumë shtohet

Çamët tokën s`e harrojnë.

 

Kujtojnë Marko Boçarë

Edhe kapedanë të tjerë

Stërgjyshërit e tyre me radhë

Luftëtarë me Skënderbenë.

 

Një popull që ka luftuar

Sot ndodhet pa atdhe

Gjaku i tyre shumë i çmuar

I kujton si përherë.

 

Selam JONUZAJ

Botuar ne nr.75 te gazetes “Kallarati”

 

Next Post

O shtatë prilli i zi, nga Brahim Goxhaj

Die Tet 5 , 2014
-Poezi nga Brahim Goxhaj, në kujtim të jetës së Luan Shakaj-   Shtatë prill, ditë e hënë, Në pasdite seç u nxi Vjen një lajm e një gjëmë, Shokë, u vra Luani!   Qysh e priti ajo nënë, Kush ia tha lajmin e zi Motrat seç u prekën rëndë, Ç’u […]