QIELLI PIKON QUMËSHT, POEZI

Andi Meçaj

Qielli pikon qumësht,

zogjtë sjellin mëngjesin

dhe aromën e vesës,

nata mbyll grilat, vetëvritet,

ngjyrat dhe rrugët

fillojnë të çelen

gjinj të vegjël, të mëdhenj,

lypësi im personal

veshur kravatë dhe kostum,

s’pranon më mëshirë,

të dielave është pushim,

qeni barbon,

më vështron me sy fëmije,

belbëzon,

njerëz të hekurosur fillojnë

rizgjimin e rrugëve,

nga flokët, rrobat dhe supet

u rrjedh qumësht.

 

Nga Andi Meçaj

Next Post

MESNATË, NË ORËN DYMBËDHJETË, POEZI

Sht Qer 16 , 2012
Ora dymbëdhjetë, mesnatë, ky tram që m’i përkund mendimet më rrëfen ëndrrat e natës, Hyn Nikua dhe era të pëshpërin, Kristua me fishekzjarre mbjell buzëqeshje, Vangjeli duke kalëruar mëzin lodër, Vjen dhe Melihaja me shaminë e bardhë që ia nduk faqet.   Hëna vizaton në qelq, kokën e madhe të […]
Andi Meçaj