Më thonë “po” mendueshëm, heshturazi.
Dhe unë jam gati të vij
Si një fëmijë, që i merren këmbët nga gëzimi.
Por, sapo nisem, më duhet të ndaloj,
Buzët e tua bëhen postbllok i pamëshirshëm
Duke shqiptuar ca fjalë të ashpra
Që më dekorajojnë në nisjen time serioze dhe mëndjelehtë.
Por pas nuk kthehem.
Kërkoj sërish ndihmën e syve të tu,
Që më thonë qetësisht, vendosmërisht:
Kaloje postbllokun artificial të fjalëve
Se fjalët shpesh thonë të kundërtën e syve,
Që nuk gënjejnë asnjëherë.
Petrit Qejvani
