I mbyllëm vitet që rrodhën
në kuti të vogla, të mëdha,
i ngjeshëm valixheve të çngjyrosura,
thasëve plastikë, xhepave që u grisën
nga gëzimet dhe hidhërimet.
Në flokë thinja, në fytyrë rrudha,
në zemra copëza kujtimesh
që i lexojmë rrallë.
Faturat e dritave dhe të ujit
i paguam dje,
telefoni nuk ka ardhur ende,
por na duhet të ikim
atje ku s’na njohin më,
apo na kanë harruar.
Dy të huaj si ne
ngarkojnë plaçkat,
kanë punë të lehtë
me gjënë tonë të pakët,
Vetëm librat rëndojnë,
megjithëse i përgjysmuam.
Kamioni ikën,
mbyllim derën
dhe dorëzojmë çelësat
e viteve që rrodhën.
2010
Nga Andi Meçaj
