Bie shi në oborr dhe në
shpirtin tim, nuk kam ombrellë,
strehë nuk kam, vetëm një qiell
dhe katër mure që ma rrethojnë
qenien, duke u vyshkur,
tkurrur brenda meje.
Macen e zezë e shoh të laget,
tavolinën të gjëmojë si tambur,
mbulesat, fantazma të vallëzojnë,
krevatin të ngrihet, të shkundet si qen,
nga pikturat të dalin njerëzit-hije,
me sytë dhe duart e ndritshme.
Ndërsa erën të shtrihet mbi dysheme,
të lotojë nga dhimbja dhe trishtimi.
Nga Andi Meçaj
