PËRGJIM, POEZI

 Andi Meçaj

Shtëpia rënkon nën kornizat varur mureve

dhe ti një ditë do të mbyllesh atje, muret përsëri

do të ankohen, ti, jo, nuk ke kujt t’i bërtasësh,

fjalën e tyre të fundit dyert e thanë,

të trokiturat ndalohen me ligj,

tashmë ka humbur fletankesa jote,

 

dhe trupi rebelohet, duart thyejnë kornizat,

këmbët shqelmojnë dyert, mishi trokitjet rikujton,

muret rënkojnë, përsëri rënkojnë muret, nuk ka më korniza,

vetëm sy nëpër dritare. 

 

Andi Meçaj