I vogël, shtëpia më dukej e madhe,
i madh, shtëpia më ngjan e vogël.
Muret më njohin,
rrinë seriozë,
nuk vishen më gaztorë
duke më argëtuar si dikur.
Nuk është më drethkla
që më përqafonte shpesh
me degëzat e saj të holla
dhe gjethet e mëndafshta,
tani gjelbëron dhomën e kujtimeve të mia.
Nuk është më bufeja
ku pjatat dhe filxhanët kinezë
bënin paradë mode,
tani zbukurojnë
tavolinën e madhe të kujtesës.
As divanet dhe kolltukët e kadifenjtë
që ua kisha dërrmuar brinjët me shqelma
nuk janë më,
tani të dashurit e mi ulen në ta
kur i kujtoj.
As biblioteka e vjetër
që nxinte një mal me libra
e që i lexoja fshehurazi
nuk qenka më,
tani ato libra m’i lexojnë gjyshërit
duke tymosur çibukë në qoshe të kujtesës.
Po ai portreti im biond i fëminisë
ku të jetë zhdukur kështu?!
Tani padyshim rri varur
në murin më të bardhë të kujtesës.
Po nëna e dashur që më donte pafundësisht
ku të ketë shkuar vallë?!
Tani patjetër është këtu me mua,
duke kujtuar shtëpinë tonë të madhe.
2010
Nga Andi Meçaj
